از مولایمان حضرت امام ابی عبدالله جعفر بن محمد صادق علیه السلام روایت است که هرکس سوره اعراف را در هر ماه بخواند از جمله (الذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون). (کسانی که خوف و ناراحتی برایشان نیست)خواهد بود و اگر در هر جمعه بخواند از کسانی که روز قیامت حسابشان نمی کشند خواهد بود.

 نعمت های خداوند به بنی اسرائیل در بیابان سینا و بعد از آن
نزول تورات و لوح ها
خداوند می فرماید: «إنا أنزلنا التوراة فیها هدى و نور یحکم بها النبیون» (مائده: 44) ترجمه: ما تورات را نازل کردیم در حالى که در آن هدایت و نور بود و پیامبران با آن براى یهود حکم مى کردند.

در ادامه مطلب

این سوره مکی است جز آیه 163 آن و 206 آیه دارد ابی بن کعب از رسول خدا روایت کرده که هر کس سوره اعراف را بخواند حق تعالی میان او و ابلیس حائلی بوجود آورد و آدم شفیع او باشد در اخرت، ابو بصیر گوید امام صادق فرمود هر کس سوره اعراف را هر ماه بخواند حق تعالی او را در قیامت حساب نکند بعد فرمود آیات این سوره محکم اند پس باید قرائت آن را ترک نکنید که روز قیامت برای خود نزد حضرت باری گواهی خواهد داد. هر کس سوره اعراف را به گلاب و زعفران نویسد و بر خود آویزد از گزنده و درنده و دشمن و ضلالت ایمن گردد.

 * آيا از آيات پنج نوبت نماز فهميده مى‌شود؟


* بعضى از آيات شريف كه به وقت نمازهاى پنج‌گانه اشاره كرده است، عبارتند از: «اسراء، 78 و هود، 114».
ترديدى نيست كه جزئيات اين موضوع (همانند بسيارى از موضوعات ديگر) در اين آيات بيان نشده، بلكه خداوند متعال بر اساس حكمت‌ها و مصالحى ـ كه در احكام الهى است ـ تنها به ذكر كليات آن بسنده كرده و بيان جزئيات و شرح آن را به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم(عليهم السلام) سپرده است؛ لذا اين آيات در كنار رواياتى كه به دست ما رسيده است، زمان نمازهاى پنج‌گانه را به طور دقيق مشخص مى‌كند.
بر اين اساس، زمانى كه از طرف مشرق، سفيده در آسمان پهن شود (فجر دوم)، وقت نماز صبح آغاز مى‌شود و تا وقتى كه آفتاب طلوع كند، به پايان مى‌رسد. وقت نماز ظهر و عصر از هنگامى كه سايه شاخص بر روى زمين به آخرين درجه كمىِ خود برسد (اول ظهر) شروع مى‌شود و تا موقعى كه به اندازه خواندن نماز عصر، به غروب آفتاب زمان داشته باشد، ادامه دارد. هنگام نماز مغرب و عشا از اول مغرب تا وقتى كه به قدر خواندن نماز عشا به نصف شب مانده باشد، ادامه دارد.[1]

* پيام آيه 78 سوره اسراء كه مى‌فرمايد: (أَقِمِ الصَّلَوةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلَى غَسَقِ الَّيْلِ وَ‌قُرْءَانَ الْفَجْرِ...) چيست؟
* خداوند مهربان در سوره اسراء، آيه 78، مى‌فرمايد: نماز را از هنگام مايل شدن خورشيد تا نهايت تاريكى شب [نيمه شب] بر پا دار و هم‌چنين قرآن فجر[نماز صبح] را، زيرا قرآن فجر[نماز صبح] مورد مشاهده[فرشتگان شب و روز]است.
يكى از پيام‌هاى مهم آيه يادشده، بيان وقت نمازهاى روزانه و اقامه آنها در وقت‌هاى خاصى است؛ مثلا
از اين آيه در مى‌يابيم كه وقت نماز ظهر، هنگام مايل شدن خورشيد از نقطه وسط روز است.[2]
حضرت امام محمدباقر(عليه السلام) در تفسير آيه مذكور مى‌فرمايد: «دلوك الشمس» به معناى مايل شدن آن از نقطه وسط روز است و «غسق الليل»، به معناى نيمه شب است و در واقع اشاره به وقت چهار نماز ظهر، عصر، مغرب و عشا است و «قرآن الفجر» اشاره به وقت نماز صبح است.
بنابراين، پيام مهم آيه مذكور اين است كه مى‌خواهد به ما خواندن و به جا آوردن نمازهاى پنج‌گانه و روزانه و وقت آنها را يادآور شود و بايد هر مسلمان در اين وقت‌ها نمازهاى روزانه‌اش را ـ كه واجب است ـ به جا بياورد.[3]

* پيام و شأن نزول آيه مباركه 114، سوره هود چيست؟ و نيز توضيح دهيد كه منظور از (طَرَفَىِ النَّهَارِ وَ‌زُلَفًا مِّنَ الَّيْلِ) چه چيزى است؟

* خداى مهربان در اين آيه مى‌فرمايد: و در دو طرف روز ]و نخستين ساعات شب نماز را برپادار، زيرا خوبى‌ها، بدى‌ها را از ميان مى‌برد. اين براى پندگيرندگان، پندى است.
برخى از مفسران درباره شأن نزول اين آيه شريف گفته‌اند: شخصى از كارهاى زشت خود ناراحت بود، به همين‌رو پس از نماز در مسجد از پيامبراكرم(صلى الله عليه وآله) خواست تا او را تنبيه كند، آيه مذكور نازل شد، حضرت به او فرمود: چون بعد از آن كار خلاف، در نماز جماعت شركت كردى، خداوند تو را بخشيد، زيرا خوبى‌ها، بدى‌ها را از بين مى‌برند.[4]
بنابر روايات و سخنان امامان معصوم(عليه السلام) مراد از «طرفى‌النهار» (دو طرف روز) صبح و مغرب و مراد از «زلفا من الليل» (اوايل شب)، نماز عشا است؛ پس آيه مذكور اشاره به وقت سه نماز (صبح، مغرب، عشا) دارد. شايان توجه است كه براى همين پيام‌هاى موجود در آيه حضرت على(عليه السلام)مى‌فرمايد: از دوست و حبيب خودم رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شنيدم كه فرمود: اميدبخش‌ترين آيه قرآن، آيه مذكور است.[5]

 اخلاق ناپسند قوم لوط
دعوت لوط علیه السلام
كیفر قوم لوط
میهمانان ناخوانده
قوم لوط تمایلی به دختران او ندارند
فرار شبانه لوط و نزول عذاب الهی


اخلاق ناپسند قوم لوط

آنگاه كه ابراهیم علیه السلام از سرزمین مصر كوچ كرد، لوط نیز به همراه وی حركت كرد، ایشان با مال فراوان و اندوخته ای بسیار از مصر خارج و به سرزمین مقدس فلسطین وارد شدند، ولی پس از مدتی به علت افزایش احشام و گوسفندان محیط فلسطین را بر خود تنگ دیدند، لذا لوط از سرزمین عموی خود ابراهیم كوچ كرد و در شهر سدوم رحل اقامت افكند. مردم سدوم دارای اخلاقی فاسد و باطنی ناپاك بودند؛ از انجام هیچ معصیتی پرهیز نمی كردند و در اعمال ناشایستی كه انجام می دادند، نصیحت پذیر نبودند. این قوم در فسق و فجور و زشتی سیرت كم نظیر بودند. دزدی و راهزنی و خیانتكاری را پیشه خود ساخته بودند، بر راه هر رهگذری كمین و از هر سو به او حمله می كردند و اموالش را می ربودند. ایشان دین و آیینی نداشتند كه مانع اعمال ناپسندشان شود و هرگز از ستمكاری شرمگین و سرافكنده نمی شدند، و پند هیچ واعظ و نصیحت هیچ عاقلی را گوش نمی دادند!

گویا روح قوم لوط تشنه جنایت بود و جنایات مكرر، روح عصیانگر و طبیعت ستمكار آن قوم را اقناع نمی كرد؛ دل های آنان آلوده به مفاسد بود و هر روز جنایت و عمل ناشایست تازه ای را مرتكب می شدند، تا جایی كه عمل ناشایستی را كه قبلاً كسی مرتكب نشده بود بر گناهان پیشین خود افزودند و به عمل نامشروع و غیر اخلاقی لواط روی آوردند. این قوم نابكار، زن ها را كه خدا برای تسكین ایشان خلق كرده بود را ترك كرده و به رابطه با مردان روی آوردند. و در كمال بی شرمی این عمل ناپسند را آشكارا انجام می دادند و هرگز به فكر ترك این مفاسد نبودند بلكه بر انجام آن اصرار می ورزیدند. این قوم مردم را ناگزیر می ساختند با فاسدین همراهی كنند و آنها را به این كار دعوت می كردند و پیوسته به گمراهی خود می افزودند. آنقدر عمل زشت خود را تعقیب و تبلیغ كردند تا ارتكاب به منكرات علنی و آشكار شد، جنایات افزایش یافت و قلب آنان با گناه و فحشاء آمیخته شد.

 داستان حضرت نوح(ع)



حضرت نوع يكي از پيامبران عظيم الشان الهي است كه نام مباركش 43 بار در قرآن مجيد آمده است ونيز سوره اي به نام ايشان مي باشد.وي اولين پيامبر اولوالعزم است كه داراي شريعت وكتاب مستقل بوده ونيز اولين پيامبر بعد از ادريس مي باشد.شغلش نجاري ومردي بلند قامت وتنومند بوده وصورتي گندم گون داشته است.مركز بعثت ودعوتش در شامات وفلسطين وعراق بوده است.ايشان 2500 سال عمر كرد ومدت پيامبريش 950 سال بود و200 سال به دور از مردم به ساختن كشتي پرداخت ونيز 500 سال بعد از طوفان زندگي كرد.

در اواخر عمر جبرئيل بر او نازل شد وبه او اعلام كرد كه مدت نبوت وعمرت به سر آمده وبايد اسم اكبر وعلم نبوت را به پسرت سام واگذار نمائي وآن حضرت چنين كرد وپس از وصاياي خود دعوت حق را لبيك گفت .قبر او در نجف ودر بالاسر حضرت علي(ع) مي باشد.

 نام مبارك حضرت ابراهيم (ع) در 25 سوره از قرآن حداقل 69 بار تكرارشده است.راجع به اين پيامبر وحالات گوناگون او قريب 195 ايه آمده وسوره اي مستقل نيز به نام او در قرآن ميباشد.ايشان دومين پيامبر اولوالعزم ميباشد كه داراي كتاب وشريعت مستقل بوده ودعوت جهاني داشته است.

ابراهيم هنوز متولد نشده بود كه پدرش از دنيارفت وعمويش آذر سرپرستيش را به عهده گرفت.او در شهر اور به دنيا آمد و ولادتش در زمان نمرود بود.در زمان ابراهيم علاوه بر بت پرستي پرستش ماه وخورشيد وستارگان نيز رواج داشت.

در زمان تولد ابراهيم منجمان به نمرود خبر دادند به زودي پسري متولد ميشود كه حكومت تو را به هم ميريزد وسبب نابودي تو ميشود.نمرو كه ادعاي خدايي داشت وبا استفاده از جهالت مردم بر آنها حكومت ميكرداز شنيدن اين خبر ناراحت شد و در مورد تولدش سوال كرد.نمرود براي زنان باردار قابله ها وماموران خود را به كار گرفت تا جنس نوزاد را گزارش دهند واگر نوزاد پسر بود او را به قتل برسانند.مادر ابراهيم نيز بارها آزمايش شد اما كسي به باردار بودن او آگاه نشد.خداوند وجود او را از چشم دشمنان پنهان داشت تا نوزاددر خارج از شهر متولد شد.مادر كودك خود را به دور از چشم دشمنان بزرگ كرد تا اينكه دوران كودكي سپري شد وبه 13 سالگي رسيد واز مادر خواست كه او را به خانه ببرد.ابراهيم با ديدن ماه وستارگان وساير اجرام به اين نكته پي برد كه همه اينها آفريدگاري دارد وبيهوده خلق نشده است وبدينوسيله توحيد را در آن زمان ترسيم كرد.

داستان
حضرت یونس (ع)
دعوت یونس(ع) به توحید

در شهر نینوا و در اوج بت پرستی و در تاریكی جهل و شرك، یونس نور ایمان را شعله ور ساخت و پرچم توحید را بر كف گرفت و به قوم نادان خود گفت: عقل شما عزیزتر از آنست كه بت را عبادت كند و جبین- پیشانی- شما گرامی تر از آن است كه بر این جمادات بی روح سجده كند، به خود آیید و از خواب غفلت بیدار شوید و به چشم دل بنگرید تا ببینید كه در ورای این جهان بدیع، خدایی بزرگ وجود دارد كه یگانه و بی نیاز است و تنها ذات كبریایی او شایسته عبادت و ستایش است. او مرا برای راهنمایی شما فرستاده و از در رحمت، مرا بر شما مبعوث كرده تا شما را به سوی او راهنمایی و ارشاد كنم، زیرا پرده های جهل و نادانی عقل و دیده شما را پوشانده و از درك حقایق عاجزید. قوم یونس با شنیدن این سخنان تازه و صحبت از خدای یگانه، دچار حیرت و وحشت شدند و چون از خدایی شنیدند كه تاكنون او را نشناخته اند، بر ایشان گران آمد كه ببینند یك نفر از خودشان بر آنان برتری یابد و ادعای پیغمبری و رسالت نماید، لذا به یونس گفتند: این مهملات چیست كه می بافی؟! این خدایی كه ما را به سوی آن دعوت می كنی كیست؟ ما خدایانی داریم كه پدرانمان سالیان سال آنها را پرستش می كرده اند و ما هم اكنون آنها را می پرستیم. چه چیز تازه ای در جهان به وجود آمده و چه حادثه جدیدی اتفاق افتاده كه ما باید دین اجدادمان را كنار بگذاریم و به دین ابداعی و تازه تو روی آوریم؟ یونس گفت: پرده های تقلید را از چشم های خود بردارید و عقل خود را از حجاب خرافات برهانید، اندكی فكر كنید و قدری بیاندیشید. آیا این بت هایی را كه صبح و شب مورد توجه قرار می دهید، در برآوردن حاجات و یا دفع شر و بلیات می توانند شما را یاری كنند، برای شما نفعی دارند و یا می توانند شری را از شما بر طرف گردانند؟! آیا این بت ها می توانند چیزی را خلق و یا مرده ای را زنده نمایند، بیماری را شفا دهند و یا گمشده ای را هدایت كنند؟! آیا اگر من بخواهم به آنها ضرری برسانم می توانند از این امر جلوگیری كنند؟ و یا اگر آنها را بشكنم و ریز ریز كنم می توانند دوباره خود را استوار سازند! 

ابوبصیر روایت کرده که ابو عبدالله (ع) فرمود سوره انعام یک بار فرود آمد و هفتاد فرشته آن را تشییع نمودند و انرا تعظیم می نمودند زیرا در 70 جا در این سوره نام خداوند آمده و اگر مردم فضل قرائت این سوره را دانند آنرا هرگز رها نمی کنند و پیوسته به قرائت این سوره مشغول باشند بعد از آن فرمود هر که را با خدای حاجتی باشد و خواهد که ان بر آید باید چهار رکعت نماز کند در هر رکعت با فاتحه و سوره انعام و در آن نماز بعد از فراغ از قرائت گوید یا کریم یا کریم یا عظیم من کلّ شیء یا سمیع الدعاء یا من لا یغیّره اللّیالی و الایّام صلب علی محمّد و آل محمّد وارحم ضعفی و فقری و فاقتی و مسکنتی یا من رحم الشّیخ یعقوب حین ردّ علیه یوسف قرّة عینیه یا من رحم ایّوب بعد طول بلائه یا من رحم محمّد من الیتم و اواه و نصره علی جبابرة قریش و طواغیتها و امکنه منهم یا مغیث یا مغیث و این دعا را چند بار بخواند بحق آن خدایی که نفس من بید فرمان او است که اگر این طور دعا کنی و بعد از آن از حق تعالی جمیع حوائج خود را بطلبی او سبحانه آن را به تو عطا فرماید. 

انس بن مالک روایت کرده که حضرت رسول فرمود هیچ سوره ای برای من یک بار فرو نیامد مگر سوره انعام حق تعالی مرا و شما را به این سوره عزتی داد.

جابر بن عبدالله انصاری از پیغمبر (ص) روایت کرده فرمود هر کس صبح این سوره را تا و یعلم ما تکسبون بخواند خداوند هزار ملکه را موکل کند که او را حفظ نمایند و اعمال آنها را بر او نویسند تا روز قیامت و هر که آن سوره را به مشک و زعفران نویسد و بشوید و آب آن را هفت روز متوالی بیاشامد خدا به نظر رحمت به او بنگرد و از امراض او را شفا بخشد و هر کس سحر این آیه را بنویسد بر کسی که درد دست  یا پهلو دارد آویزد شفا یابد.

 رسالت موسی (ع) آن بود که به سوی فرعون طغیانگر برود و او را از عذاب الهی بیم دهد تا او از خدایی فروشی خود دست بردارد و سرانجام بنی اسرائیل را آزاد سازد. ناگفته روشن است که ادعای رسالت در میان مردم معمولی، تا چه رسد در مقابل فراعنه با داشتن آن تمدن های پیش رفته، ادعای بزرگی است که باید با دلیل و برهان همراه باشد و اگر خدا به موسی (ع) چنین رسالت و پیام رسانی را می دهد، حتما باید او را با معجزه مجهز سازد و او بر اساس چنین قدرتی با دلگرمی و پشتیبانی غیبی، گام به پیش نهد. از این جهت خدا او را با معجزات گوناگونی مجهز کرد.